Dinî eğitim ve öğretim bağlamında, fizikî ve şelklî imkânların alabildiğine geniş, himmetlerinse bu imkânlarla mukayese edildiğinde neredeyse ‘kıtlığının’ yaşandığı bir tezatlar dönemi yaşıyoruz. İlmî anlamda dönemi tasvir etmek gerekirse, muhtemelen insanlığın ‘nimetle imtihan’ dönemini yaşadığını söylemek, içinde yaşadığımız durumu ifade etmek için en uygun tavsif olabilir.
Söz konusu bolluk, ilmî imkânlar bağlamında da geçerliliğini korumaktadır. Kurumsallaşmış müesseseler, mimarî tasarım hârikası muhteşem binalar, en ince ayrıntılarına kadar plânlanmış bürokratik ve idarî yapılanmalar, hayal bile edemeyeceğimiz bollukta kitaplar, akademik nitelikli makale ve tezler; hâsılı bir çalışmayı en mükemmel şekilde yapabilmenin bütün kolaylıkları elimizin altında, emrimize âmâdedir. Gerek ictimâî gerekse ilmî anlamda bu kadar imkân, içinden geçmekte olduğumuz insanlık ve kulluk imtihanının çok çetin geçmekte olduğunu lisân-ı hâliyle bize haber vermektedir.